Met de komst van uitbestedingen hebben organisaties zich al vanaf het begin gerealiseerd dat sturing op leveranciers noodzakelijk is. Meestal werden deze organisaties aangeduid als de Demand of Supplier organisatie.

Met de komst van MultipleSourcings constructies, constructies waarbij uitbesteders onder het mom van ‘best of breed’ gebruik maken van meerdere leveranciers, is ook de complexiteit van de aansturing toegenomen. Veel organisaties constateerden dat de competenties van de vraagkant te kort schoten en de multiple sourcingsstrategie daardoor onvoldoende resultaat opleverde. Binnen de Demand organisaties opereerden vooral medewerkers zonder specifieke regie vaardigheden of ervaring. Sturing vond vooral plaats op basis van inhoudelijke kennis. Er was geen of weinig aandacht voor de vraagzijde en naar gelang de persoonlijke inhoudelijke kennis, ging de aandacht uit naar slechts een specifiek onderdeel van de dienstverlening. De samenhang in de gekozen sourcingsstrategie ontbrak en leverde onvoldoende resultaten op. Uitbesteders stonden voor de keuze om terug te keren naar een ’single vendor strategie’, of investeren in de kennis en kunde van hun vragende organisatie en daarmee de voordelen van de ‘best of breed’ te blijven benutten.